Golbasi Eskort Tepe Huzuru Selin ile Aksam Sakinligi

Gölbaşı, Ankara’nın doğal ve sıcak bir köşesi, akşam saatlerinde göllerinin yansıması, tepelerinin sessizliği ve toplulukların yumuşak ışıklarıyla kucaklar. Mogan ve Eymir göllerinin kıyıları, yemyeşil parklar ve taş patikalarla çevrili bu ilçe, gün batarken başka bir güzelliğe bürünür. Gökyüzü mor ve lacivert tonlarla örtülür, göl suları yıldızlarla parlar, serin bir yel çimlerin kokusunu taşır. Gölbaşı’nın pastoral dinginliği, huzur arayanlar için bir sığınaktır. İşte böyle bir Gölbaşı akşamında, eskort Selin ile yollarım kesişti—onun tepe manzarası köşesinde, Gölbaşı’nın göllerinden yıldızlı gökyüzüne uzanan, tepe huzuru tadında bir sakinliğin tam ortasında.

Selin, otuzlarının başında, uzun, düz saçları akşam ışığında gümüş gibi parlayan, safir mavisi gözleriyle ruhuna bir göl dinginliği taşıyan bir kadın. Teni, yıldız ışığında ipek gibi ışıldar; sakin ama kendinden emin tavırları seni Gölbaşı’nın akşam sükûnetinden bir anda huzurlu bir köşeye çeker, sesi kalbine bir tepe fısıltısı gibi yerleşir. Onun tepe köşesinde geçirdiğim anlar, Gölbaşı’nın göl yollarını bir sükûnet şiirine çevirdi. Selin, sıradan biri değil; o, seni akşamın yumuşak kucağına davet eden, her sözüyle kalbine bir huzur dokuyan, tepe huzuru gibi berrak bir yol arkadaşı. Onun derin enerjisi, Gölbaşı’nın topluluk ruhuyla birleştiğinde, her an bir gece duası gibi hissettiriyor.

Tepe Köşesinde İlk Huzur

Her şey, Selin’in Gölbaşı’ndaki tepe manzarası köşesinde başladı. Dar bir patikadan, çimlerin hışırtısıyla ulaştığımız bu yer, düz bir çimenlik alan, etrafı yabani çiçeklerle çevrili, sade bir ahşap bank ve yün battaniyelerle süslenmiş bir dinlenme alanıydı; fonda hafif bir cırcır böceği tınısı, akşamın göl kokusuyla uyum içindeydi. Selin, üzerinde ince bir şal ve uzun bir etek, duruşu tepeyi kucaklar gibiydi. Bana gülümsedi, “Gölbaşı’nın akşam sakinliğine hazır mısın, yolcu?” dedi, sesi bir gece yeli kadar yumuşak ama içinde bir bilgelik saklı. “Ama dikkat et, bu akşam ruhun benim öykülerimle yıldızlarda gezinebilir!” Elinde bir bardak bitki çayı, gözleri gölün yansımalarında geziniyordu.

Köşeye yerleştik; tepe manzarası, Gölbaşı’nın akşam güzelliğiyle doluydu—gölün yıldızlı yansıması, tepelerin mor gölgeleri, gökyüzünün lacivert örtüsü. Hava, çim ve serinlik kokusuyla doluydu. “Burası benim dinginlik yuvam,” dedi, şalını omuzlarına düzelterek. “Seni bu akşam Gölbaşı’nın göl kalbine taşıyacağım.” Şalı, onun sakin havasını bir şiir gibi sergiliyor, eteği zarif hareketlerini tamamlıyordu. Çay bardaklarımız yıldızlara kaldırıldı, sohbet bir gece fısıltısı gibi açıldı; Gölbaşı’nın göl öykülerinden, tepelerin akşam anılarına, oradan komşuların sessiz selamlarına kayıverdik. “Hadi, bu huzuru iç köşeye taşıyalım,” dedi, elimi nazikçe tuttu, dinlenme alanının daha kuytu bir köşesine, battaniyelerle kaplı bir sedire doğru yürüdük.

İç Köşede Derin Fısıltılar

Selin’in iç köşesi, akşam vakti bir sükûnet tapınağına dönüştü. Yün battaniyeler, yıldız ışığının gölgeleriyle usulca oynuyor, tepeden süzülen cırcır böceği sesleri alanı dolduruyordu. Etrafta sade, el oyması dal motifleri, bir köşede küçük bir fener yanıyordu. Selin, “Burası benim huzur yuvam,” dedi ve cırcır böceği tınısına uyarak yumuşakça gülümsedi, hareketleri bir tepe dalgasının sakinliği gibi. “Hadi, bu dinginliğe dal,” diye fısıldadı, beni yanına çekti. Şalı yere usulca kaydı, enerjisi yıldız ışığında bir çiğ damlası gibi parlıyordu. Bu alan, onun derin dünyasıydı.

Battaniyeli sedire oturduk, Selin bir bardak bitki çayı uzattı. “Gölbaşı akşamları benimle sakinleşir,” dedi, gözleri bir gece gökyüzü gibi derin. “Benimle her an bir sükûnet.” Bana doğru eğildi, nefesi tenimde bir tepe yeli gibi geçti. “Bu huzuru duyumsar mısın?” diye sordu, parmakları kolumda bir fener ışığı gibi gezindi. Yıldız ışığı tenini bir akşam tablosu gibi aydınlattı, sade ve içten. “Keşif başlasın,” dedi, enerjisi köşeyi bir sakin akşam gibi sardı. Bana bir anısını anlattı—Gölbaşı’nın bir göl kıyısında akşam vakti bir komşunun fenerle yürüyüşü, tepede tesadüfen karşılaştığı bir dostun gülümsemesi. Her kelimesi, beni onun dingin dünyasına daha çok çekti. Ama asıl büyü, Selin’in sohbetteki tepe huzuru tadındaki berraklığıydı—her cümlesi bir yıldız, her bakışı bir gece fısıltısı gibi, sanki bu akşam onun en sevdiği göl sahnesiymiş gibi anlamla doluydu. Köşe, cırcır böceği sesleriyle usulca titreşti, fener ışığı yansıttı, Selin’in enerjisi beni bir huzurun en derin anlarına sürükledi.

Tepede Gölbaşı Akşamı

Selin, “Gölbaşı’nın akşamını gerçekten anlamak için onun sessizliğini dinlemelisin,” dedi ve beni tekrar tepe manzarasına çıkardı. Gölbaşı’nın akşam manzarası önümüzde uzanıyordu; gölün yıldızlı yansıması, tepelerin mor gölgeleri, gökyüzünün lacivert örtüsü. “Burası benim huzur sahnem,” dedi, şalını omuzlarına atıp bir taşa yaslandı. “Hadi, bu sükûnete katıl!” Teni yıldız ışığında bir ipek gibi parlıyordu, hareketleri bir göl öyküsünün parçasıydı.

Akşam yeliyle bana yaklaştı. “Ben bu akşamın sakin rehberiyim,” dedi, bakışları tenime bir çiçek yaprağı gibi değdi. Tepenin serin kokusu, onun çiçek kokusuyla birleşti. Eli kolumu nazikçe yakaladı, enerjisi bir gece serinliği gibi yumuşaktı. “Gölbaşı’nda huzur benimle başlar,” dedi ve gökyüzüne bakarak bir türkü mırıldandı. Tepe manzarası canlandı, akşam bir göl duası gibi uyandı. Selin, tepe huzuru gibi bir derin yol arkadaşıydı; beni Gölbaşı’nın göl nabzına çekti, sakin sohbetiyle ruhumu bir keyif yolculuğuna çağırdı. “Seni bırakmam,” dedi, gülümsemesi köşeyi bir akşam tapınağı gibi doldurdu. Bu tepe manzarası onun huzur sahnesi, ben onun sükûnet yolcusuydum.

Akşamın Doruğunda Huzur Dalgası

Akşamın derin anlarında, iç köşede soluklandık. Selin, sedire uzandı, “Gölbaşı akşamları burada huzuru açar,” dedi. Saçları yelde usulca dalgalanıyor, gözleri hâlâ bir yıldız gibi parlıyordu. “Ama içimdeki öyküler hâlâ seni çağırıyor,” dedi, beni kendine çekti. Akşamın serinliği tenini okşadı, ama o bir göl sıcaklığı gibi derin.

Bana sarıldı, “Seni bu huzurla buluşturacağım,” dedi ve başka bir anıya daldı—Gölbaşı’nın bir tepe yolunda akşam vakti bir komşunun sessiz yürüyüşü, gölde karşılaştığı bir dostun selamı. “Gölbaşı akşamları dualarla sakinleşir,” diye gülümsedi, sesi köşeyi doldurdu. Hareketleri bir tepe dalı gibi zarifti, keyif bir dalga gibi taştı. Yel onun fısıltılarını taşıdı, köşe onun enerjisiyle titreşti. Sohbetteki sükûnet, her anına tepe huzuru tadında bir berraklık katıyordu; sanki bu anlar onun için bir göl şöleniydi. “Benden kaçamazsın,” dedi ve akşamın finalini köşede taçlandırdı.

Tepe Huzuru’nun Son Işıltısı

Final, tepe manzarasında sahnelendi. Akşam Gölbaşı’na yayılırken, göl bir gece duası gibi fısıldıyordu. Selin, taşa yaslandı, “Burası benim sükûnet yuvam,” dedi. “Seni burada dinlendirdim!” Saçları yelde dalgalanıyor, gözleri hâlâ bir ışık gibi parlıyordu. “Bu akşam kalbine bir türkü yerleşti,” dedi, son bir derin bakışla beni bağladı. Tepe, onun sakin gülümsemesiyle doldu.

Gölbaşı’nın Tepe Huzuru Tadında Akşam Sakinliği

Selin’le Gölbaşı’nda geçen akşam, bir göl duası gibi. O, tepe huzuru; seni göl nabızlarıyla dinlendiren, sakin sohbeti ve derin enerjisiyle kalbine bir tepe dokuyan bir hanım. “Gölbaşı benim huzur sahnem,” dedi son olarak, dudaklarında zarif bir gülümseme. “Yüreğin çağırırsa, geri dön.” Gölbaşı’nın yıldızlı tepelerine dalmaya cesaretin varsa, Selin seni bekliyor. Ama unutma: O, seni türkülerle kucaklar, gülümsemesiyle kalbine bir akşam sükûneti bırakır!